«بلــوچ»
یک حالے رست نوکیں
یک ماتے گم ءِ توکیں
پہ گژنگیں لاپ ءَ بچ
چو انگر ءُ اس روکیں

یک لاشے بن اِنت جاھے
یک چُکے دل ءَ آھے
یک نیمگـے پریاتیں
پچ کن تو خدا راھے

یک چُکے شپادانیں
پہ وشیاں ارمانیں
ارماناں دل ءِ مئیگاں
یکّے شپ ءَ دزّانیں

یک زندے تلبکاراں
چہ زند ءَ من بیزاراں
اے زندگی زندانے
بندیگاں مں ھیسکاراں

تا کہ کدی چمداری
اے چم کدی سینگاری
وشبوهاں کجام سھبءَ
ماتیں وطن اتاری

ما هون ءُ جگر داتہ
ما گوستگیں چہ براتا
ما منّتگ جان ءُ سر
ما سستگیں چہ ماتءَ

ما چُک اِنت مزارانی
ما سنگر ڈگارانی
ما پشت ءَ نکنزوکیں
ما صبریں ودارانی

یک روچے رسیں ماهءَ
ما پچ گری وتی جاها
اے ھلک ءُ دیاراِنت مئے
ما یل ندیں بن جاه ءَ

من نشتگاں گنجءِ سرا
نیل بومیں کو ءُ زرا
بلے چنڈے نان ءَ پہ
اچ ملک ءَ دور ءُ درا

سہ جاگا کتگ مارا
گار کنتیں مئے پجارا
ما یک بہ بئیں بدوا
ترسنتیں مئے بیھارا


اے کوم ءِ بلوچ پادا
وتی ملکءِ بہ رس دادا
ھر سکّی ءُ سوری ءَ
بس مات ءِ بہ کپ یادا

اے کَوم سرا ھوش کن
دشمن تئی انچوش کن
لوٹ اَنت پہ مدیکی بلوچ
وتی اصل ءَ پراموش کن

(نویدمهرابی)