« اِ شک ءِ وتن »
برو تو رُکستے برو       
شموش گنجیں  ترانگاں
من سرگراں پہ درکپگ
بسوچ  تو  نشانگاں

روئے ترا ھدا مدت
بلے بگش کجا روئے          
او جانءِ من کجا روئے                     
کجا روئے   کجا روئے

رواں گوں ھمبلاں  وتی    
تی لجّ ءُ ننگ ءِ موکَگ ءَ
بدیں  بدانی سوچگ ءَ
رواں داں  کاروان  باں
پہ  منزل ءَ  روان باں                        
زمین ءُ   آزمان  باں
من زُلم ءِ دیم پان باں
بلوچی  ءِ  نشان  باں

تو زندگی او  چم ءِ  روک   
اے  دل تئی محبتءَ گنوک
من ندر باں تو  گلّہ ءِ
کجام  گپ ءَ پروشتگ ءِ
نہ بیت بے ترا مناں                               
تو ھست بئے من ھست باں
تو ھر  کجا  کہ  سرگرے
مناں  تئی ھمسفر مناں

او شیر لبز ءُ  پل ھبر          
نبیت گوں  ترا  سفر
تلار ءُ  گریشگاں  روگ
اے کوہ ءُ کشکاں سر جنگ
تو سرپدئَے من چی گوشاں                      
تھا چہ  بُنگراں  جُشاں
من گنداں  مسکیں  مادرءَ
کہ کپتگ دست ءِ دیگر ءَ


مں سرپداں تی واھگ ءَ       
تو نند ءِ زَھم ءِ  ساھگ ءَ
تو گوں  من ءَ  ھوار  بئے
پہ دژمناں  سگار  بئے

من زوراں پہ تو کلیگ ئِے 
ءُ نان ءِ کولُکے پَچاں
چو بانکیں  کریمہ ءَ
مں اِشک ءَ مادر ءَ مراں

تئی مھبت ءَ گوں مھکماں
منیگ اِنت باج دلجماں

منارا ستک تئی سر ءَ
تو موک ءِ لج ءِ چادر ءَ

بہ نند تو  دعا ے  کں 
رفیق سوچاں  دژمناں

دعا  ھمے  رفیق  منی
من ءُ وتن دؤئیں تئی

«رفیق رھچار»